Later

Uit de radio klinkt een lied van Toon Hermans, Vader gaat op stap. Mijn ouders luisterden er altijd tevreden naar. In hun tijd hield ik ook van Toon Hermans (nog steeds!), maar vooral van zijn conferences. Moest ik zo om lachen, telkens opnieuw, dat ik zijn liedjes als oponthoud beschouwde. Die begon ik pas later te waarderen.
In het liedje Vader gaat op stap waant de vader zich onder meer in de armen van een Bluebell uit Berlijn. Lied is uit 1965 en toen wist bijna iedereen van de generatie van mijn ouders wat een Bluebell was. Ik trouwens ook, want mijn ouders waren in Parijs geweest en daar hadden ze de Bluebell girls zien dansen in het Lido. Hadden ze over verteld en daar stond ik als jongetje behóórlijk van te kijken. 
Iedereen die in Parijs was, liet meteen een geheimzinnig lachje zien wanneer de belevenissen daar aan de orde kwamen. Natuurlijk, de Eiffeltoren, de musea en parken, de restaurants, maar er was nog meer en dat zat in de ohlala-sfeer, gebeurtenissen en taferelen die ongekend waren in ons keurige land waar je vooral gewoon moest doen.
In mijn gedachten zette ik het op mijn lijstje van zaken `voor later’, maar toen ik in de vroege jaren zeventig voor het eerst in Parijs kwam, dacht ik nauwelijks aan Bluebell girls, wat niet eens kwam doordat ik geen geld had om naar hen te gaan kijken. Ik had wel wat anders aan mijn hoofd, bijvoorbeeld naar het graf gaan van de zanger van The Doors die kort daarvoor in een Parijse badkuip was overleden. Wat hem bezighield en in de war maakte, interesseerde me ook hevig, meer dan een bezoek aan het Lido.
Gisteren las ik dat het dichtgaat. Uit de tijd. Bluebell girls dus ook. Toch even het gevoel iets gemist te hebben.