Leger

Iedereen kent het: de wekker gaat, je opent met tegenzin je ogen en denkt op hetzelfde moment aan alles wat er die dag moet gebeuren. Zelf kan ik me vaak op veel verheugen, ik houd van mijn werk, maar er zijn ook bezigheden die we `karweitjes’ noemen (alsof het verkleinwoord helpt) waartegen ik behoorlijk opzie, zelf zo erg dat ik geen zin heb die hier op te sommen, want dan komen ze onmiddellijk veel te dicht bij me in de buurt.
Wat ik wel heb, is dat ik vervelende karweitjes het liefst meteen doe, dan ben ik er vanaf. Doe ik niet in stilte, ik praat erbij, niet fijnzinnig, en mijn omgeving heeft daar last van: “Stel je niet zo aan alsjeblieft!”
Houd ik niet van: als er tegen me gezegd wordt dat ik me aanstel! Later, in de kalme uren van de namiddag, denk ik: het is waar, ik stelde me aan, goed dat het werd gezegd. De meeste juiste inzichten komen altijd te laat.
“Hoezo stel ik me aan?” En dan roep ik dat iedereen blij moet zijn dat ik het karweitje doe. Die woorden hóór ik me zeggen en maken mijn humeur er niet beter op. Er zit een behoorlijke barst in de dag.
Ik lees adviezen van de psycholoog en focusexpert Mark Tigchelaar en die geeft me gelijk: begin maar met de vervelend karweitjes. Hij is een voorstander van het maken van lijstje waarop je noteert wat je allemaal moet doen: “Je hoofd wordt leger.”
Je voelt je goed als je een taakje mag doorstrepen. Is een Duits woord voor: Entlistungsfreude.  Maar niet eerst de makkelijke dingetjes doen om lekker veel Entlistungsfreude te voelen, nee, eerst het akelige werk. Zie je, ik ben goed bezig!
Ik maak echter nooit zulke lijstjes, omdat ik denk dat ik al heel ver ben door het allemaal schriftelijk op een rijtje te zetten!