Leuks

Gisterochtend was er op de radio een gesprek met een hoge manager van de politie. De presentator noemde zijn functie, maar die klonk zo ingewikkeld dat ik die nauwelijks kan reproduceren. Als ik het kort door de bocht samenvat ging hij over lawaai en overlast. Van dat laatste ben ik niet helemaal zeker. 
Maar goed, de kwestie was het vuurwerk tijdens en rond de jaarwisseling. Knalvuurwerk is verboden, maar dat wil niet zeggen dat het dan niet te horen is. In Nederland mag het niet meer worden verkocht, maar er is nog altijd het buitenland. Veel mensen, aldus de hoge manager, beschouwen het als een uitje om over de grens knalvuurwerk te kopen. 
In mijn omgeving wordt me weleens verweten dat ik niet zo bezig ben met uitjes, wat komt doordat ik in mijn hoofd genoeg uitjes heb, maar daar kom ik niet altijd mee weg. Volgens mij is een uitje min of meer hetzelfde als `iets leuks doen’. Ben ik ook slecht in. Ik denk er te veel bij na, dat is het probleem, wat begint met de vraag: wát is iets leuks? Dat laatste zeg ik niet omdat ik een sombere natuur ben, integendeel, ik kan me de hele dag amuseren om van alles wat ik zie en hoor. Ik moet er zelfs vaak om schateren, maar dat doe ik in stilte. Er is leuks genoeg zonder dat ik er iets aan hoef te doen.
Terug naar het knalvuurwerk en het uitje naar het buitenland om het te halen (`iets leuks doen’). Meestal niet eens ratelbanden en Chinese rollen, nee, onduidelijke troep die nog meer lawaai maakt. De hoge manager van de politie zegt dat het nauwelijks te controleren is.
Er valt veel te zeggen voor een avondklok die nu in Frankrijk geldt. Tot diep in januari. Is die erge maand ook wat vager. En oudejaarsavond wint aan kwaliteit!