Lummelen

Als je per trein wilt reizen, moet je dat eerst even melden. Wil de NS graag. Hoeft niet per se, het is alleen maar wenselijk. Je kunt voorkomen in een drukke trein terecht te komen en wie wil dat niet. Blijkbaar is het onderzocht (experiment). Beviel goed. Ik wil best meedoen, maar het moet weer via een app. Ik ben redelijk geavanceerd en weet hoe ik met apps moet omgaan, maar heb de pest aan al die apps. Je halve leven moet je via apps regelen, mijn humeur protesteert ertegen.
Er sluimert een primitieve vraag: hoe kunnen de treinen vol zijn wanneer we alleen maar mogen reizen als het belangrijk is?
Zelf heb ik sinds maart maar een keer of drie in de trein gezeten, terwijl het normaal minstens twee keer per week is, altijd omdat het belángrijk is, lezing, bespreking. Maar ja, niets gaat door. Nu ik dit noteer, voel ik lichte paniek. Er zijn dierbaren die ik lang niet meer gezien heb. Zijn die niet belangrijk? Blijkbaar, want ik stap niet in de trein om naar hen toe te gaan. Met de auto kan natuurlijk ook, maar als ik over een treinreis moet nadenken of die belangrijk is, doe ik dat automatisch bij de auto ook. Toch zijn er mensen die ik mis.
Essentiële vraag van deze tijd: hoe ga je om met wat en wie je belangrijk vindt?
Soms heb ik zin in de trein. Lekker lummelen op het perron, geprikkeld door de spanning of die trein nog komt. Diezelfde spanning is er weer als je er eenmaal in zit: bereiken we onze bestemming? Wat doe je met de tijd die je zomaar cadeau krijgt? Waaraan lekker rustig te denken?
Is dit belangrijk? Ik ga me niet via de app aanmelden, stap gewoon in en kan sterk uitleggen waarom het voor mij hartstikke nodig is: “Ik ben een beetje een patiënt, conducteur.”