Misdadig

Gisterochtend liep ik vrij vroeg naar de fitnessclub en vond dat ik alsjeblieft niet moest overdrijven, niet denken dat er een nieuwe fase in het jaar was aangebroken, een ándere orde van de dag. Zo is het niet, alles gaat gewoon door.
Uiteraard kwam ik buren tegen die op weg gingen naar hun werk. We knikten elkaar toe, maar het was een begroeting die afweek van de gangbare. Ja, we knikten als mensen die wat te verwerken hadden en ook van elkaar wisten dat ze dat deden. Een vorm van gespannen verbondenheid.
In de kleedkamer van de club zwegen we ook. Normaal proberen we met wat slappe grapjes de heftige dynamiek van het komende uur te relativeren. Nu bleef het stil. Aan één van ons was te zien dat hij het niet meer hield. Ik dacht: alsjeblieft niet over die penalty.
Hij haalde diep adem: “Die penalty was puur misdadig.”
We knikten. Hij had gehoord dat de scheidsrechter die strafschop niet wilde geven, maar dat het moest van de VAR. Had ik ook gehoord, maar dat zei ik niet. Ik wilde het er zo min mogelijk over hebben.
In de sportzaal klonk verdrietige klassieke muziek (Albinoni) en de coach riep: “Niemand praat hier doorheen!”.
Terwijl ik op de loopband in de weer was, zette ik qua sport een en ander op een rijtje: de Tour is er nog, hoewel ik die niet fanatiek volg, Wimbledon, de Vierdaagse in Nijmegen, allemaal wat anders dan een EK, maar toch. En gelukkig ook nog de Olympische Spelen. 
Ik hoop dat de directie in omroepland de sportverslaggevers meedogenloos instrueert.
Woensdagavond meteen na de wedstrijd werd Virgil van Dijk geïnterviewd door Jeroen Stekelenburg. Virgil zei dat het allemaal heel pijnlijk was. Jeroen vroeg: “Kun je zeggen hoe pijnlijk?”
Mag echt niet meer!