Misschien

Gevoel gaat voor portemonnee. Dat hoorde ik iemand zeggen in een radioprogramma. Het ging over sancties tegen Rusland. Er werd aan toegevoegd dat we niet ten koste van alles bevriend moeten willen blijven. Nee, lijkt me ook niet, maar terwijl ik dat zeg, besef ik ook dat ik er onderhand steeds minder van begrijp. Wel van de woede en wanhoop – daar begrijp ik alles van. Maar dan hoor ik van een trein die rijdt of niet rijdt, maar pas tegen middernacht ergens aankomt en wat er dan gebeurt is onduidelijk. Het gaat over lichamen die naar huis kunnen. Lichamen? Onderhand wordt deze ramp een van de meest bizarre gebeurtenissen sinds, ja, sinds wanneer? Maandag was er een bijeenkomst van leden van de Tweede Kamer en ministers. Die konden we op televisie volgen. Een woordvoerder van een partij die er niet toedoet, vroeg aan de premier of hij niet een militaire eenheid kon sturen die even orde op zaken zou stellen. Natuurlijk was dat een belachelijk verzoek, maar ook weer niet natuurlijk. Wat de premier hier op antwoordde, heb ik niet vernomen. Wat was er gebeurd wanneer het toestel vol Amerikanen had gezeten? De toespraak van de koning eindigde met een wond en een litteken en dat het aankomt op `innerlijke kracht, compassie en onderlinge verbondenheid’. Dat is er inderdaad allemaal en dat is troostrijk, maar heeft de trein met de lichamen inmiddels een bestemming die iets te maken heeft met de bestemming waarop de nabestaanden en wij allemaal hopen? Misschien wel, misschien ook niet. Misschien dit, misschien d