Mistig

Toen ik de spijtbetuiging van ABN-Amro-topman Zalm las, moest ik aan mijn moeder denken. Niet dat zij ergens spijt over hoeft te hebben, allerminst, maar ik dwaalde door een herinnering aan mijn jeugdjaren. Als ik op de fiets stapte om naar het zwembad te gaan, riep ze vanuit de deuropening: `Niet verdrinken, hoor!’  Of als ik met vrienden met vakantie ging: `Zorg ervoor dat jullie niet verongelukken!’ Vond ik altijd heldere taal. Met één oproep had ik moeite en die stak de kop op tijdens het gesprek met de heer Zalm. Hij zegt dat hij spijt heeft van de forse salarisverhoging die hij zijn bestuur beloofde. Voor spijt heb ik altijd respect. Hij zegt: `Ik had verstandiger moeten zijn.’ We weten wat er met verstandig bedoeld wordt. Toch is het ingewikkeld. Mijn moeder zei het ook regelmatig: `Wel verstandig zijn.’ Ik knikte dan vaag, maar wist niet precies welke maatregelen ik daartoe moest nemen. Ze had me bijvoorbeeld met een vriend horen praten over een prettig meisje dat ik die avond op een schoolfeest zou ontmoeten. Aan hoe ik over haar sprak, begreep ze wat me voor ogen stond. Voor ik de deur uit ging, legde ze even haar hand op mijn onderarm: `Je doet wel verstandig, mag ik hopen.’ Die belastende woorden sprak ze indringend uit. Terwijl ik later op de avond met dat meisje danste, traag, in een innige omhelzing, haar geur en adem inademend, dacht ik mistig na over de vraag wat verstandig was en wat onverstandig. En of een beetje onverstandig net zo erg was als niet verstandig. Heb ik trouwens nog soms.