Neerslag

Het was nog brak donker toen ik gistermorgen de vuilniszak buiten zette. Aan de overkant van de straat stonden een man en een vrouw te praten, hondenuitlaters, en de vrouw zei zeker te weten dat we een witte kerst krijgen. De man wist het zo net nog niet. Het was goed te horen dat ze hierover nog een tijdje door wilden praten. Ik vond het daar nog wat vroeg voor. Bovendien regende het, nogal zeurende slappe nattigheid. 
Binnen zette ik de radio aan: er werd lichte winterse neerslag verwacht. Dat klonk goed. Verlangde ik ook naar een witte kerst? Verlangen is een te groot woord, ik zou het wel sfeervol vinden. Ja, ik merkte sterk dat ik dat woord dacht: sfeervol. Is het dat alleen?
Ik mis de kerstkaarten uit de jaren zestig van de vorige eeuw, van die ouderwetse: dik besneeuwd landschap, kerkje in de verte, zéér blauwe hemel en daarover heen in gekrulde gouden letters: Gelukkig kerstfeest of nog beter Zalig Kerstmis. Als kind kon ik lang naar zo’n kaart kijken. In mijn fantasie liep ik door die pas gevallen sneeuw, er waren nog geen andere voetafdrukken te zien, de kou prikte in mijn wangen. 
Vorig jaar verscheen mijn roman Als je de stilte ziet. Titel komt van een vroege kerstochtend die voor mij de ultieme kerstochtend is. Gordijnen openen en zien dat het pas gesneeuwd heeft. Door de ochtendzon is het net alsof de sneeuw licht geeft. En dan de stilte. Die kun je echt zien. En daar gebeurt van alles in wat nog moet gebeuren. Klinkt abstract, maar ik kan het niet anders zeggen. Komt door het licht. Daarvan krijg je zin in nieuwe dagen, in nog meer licht, in alles wat de stilte belooft. Je moet jezelf de ruimte geven daarover even na te denken. Langer dan even.