Neutraal

Lang geleden dat ik in een huis was dat `een huisje’ wordt genoemd. In Nederland in dit geval. Wel in het buitenland, maar daar blijft een huis meestal een huis. Ik heb het over een vakantiehuisje, een huisje dat altijd een wat vluchtige uitstraling heeft. Daar schrijf ik dit stukje, terwijl de storm tegen de ramen raast. Op Texel. Er moet iets met je aan de hand zijn als je daar in januari in `een huisje’ gaat zitten. Ik ben er om `artistieke redenen’. Met een filmploeg. Die film gaat min of meer over mij, maar daarover ga ik nog niets zeggen. Komt nog wel, misschien. Voor de laatste keer dat ik in een huisje was, moet ik terug naar erg lang geleden, terwijl ik niets lang geleden vind, maar een huisje wel. Hier worden die herinneringen weer levend. Een huisje is fascinerend vanwege de natuur waarin het staat, maar het interieur is onthutsend basaal. Bovendien voel je de aanwezigheid van al die anderen die van het huisje gebruik hebben gemaakt. Dat maakt het huisje ook nogal neutraal: je bent er wel, maar van wie je bent, moet je maar niet al te veel laten merken. De laatste keer dat ik in een huisje was, stonden er op de boekenplank een paar onvolledige jaargangen van Het Beste. Dan wist je dat je ver van huis was, maar ook weer niet. Gelukkig zie ik hier twee boeken van Simenon, beduimelde pockets, maar dat is geen punt. Simenon is altijd goed. Helaas zijn het geen Maigrets, maar in een huisje moet ik niet op alle zakken zout leggen. Ook een kastje vol spelletjes waarvan ik alleen Stratego ken. Wanneer speelde ik dat voor het laatst? Een jaar of tien was ik. Met mijn vader, maar die verveelde zich er een beetje bij, wat ik mezelf aanrekende. Het spel is uit mijn leven verdwenen. Ja, dáárover kun je gaan nadenken in het onpersoonlijke binnenste van een huisje: over alles wat verdwenen is uit je leven. Pas op voor melancholie! In een huisje is melancholie linke soep.