Niveaus

“Wat is er met jou?” Als je die vraag wordt gesteld, heb je meestal geen zin in een antwoord, ook omdat je dat antwoord niet voor de eerste keer geeft. Grote pleister op je hoofd, arm in het gips, ineens een wandelstok. Dat de ander het vraagt, is niet gek. Die kan wel doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat je er zo bij loopt, maar dat is te nonchalant.
Zelf vraag ik in dat soort situaties, wijzend naar het ongemak: “Alleen als je zin hebt erover te praten.” Ook geen sterke tekst, maar je laat toch iets open.
Mijn werkkamer heeft een laag en een hoog gedeelte, niet heel erg hoog, maar toch: niveauverschil. Tussen die twee niveaus zitten een paar traptreden en daar viel ik zondag af. Lette niet goed op, was lopend verdiept in een boek en ineens voelde dat ik onderuit ging. En zoals vaak wanneer je ten val komt: het duurde best lang. Onderweg verweet ik me mijn onhandigheid, ook dacht ik aan de waarschuwing dat veel ongelukken in huis gebeuren en toen lag ik op de vloer. Had een hoog tafeltje in mijn val meegenomen. 
Het eerste dat me te binnen schoot, was dat er een verschil is tussen in het openbaar vallen en privé. Als je in het openbaar valt en die val is opgemerkt door omstanders, zeg je: “Ik ben gevallen.” Of zoiets. Je licht in ieder geval toe wat voor iedereen enorm zichtbaar is. Je staat ook zo snel en lenig mogelijk op, alsof er niets aan de hand is. Laatste doe je in de privésfeer niet. Zondagmiddag bleef ik even liggen en dacht aan dingen waaraan ik normaal nooit denk.
De hele week loop ik moeizaam. Ik moet vaak zeggen hoe dat komt. Val in mijn werkkamer vind ik dom. Ik verzin andere plekken, station, fitnessclub, demonstratie boeren.