Nonchalant

Uiteraard spreek ik soms mensen die gevaccineerd zijn. Tot nu toe twee, om precies te zijn. Er komen er niet meer bij, wat misschien voor de hand zou liggen. Heb verzuimd te vragen of ze een bewijs kregen. Waarschijnlijk kwam het niet in me op omdat ik diep onder de indruk was van hun vaccinatie. Uit zichzelf lieten ze me er geen zien, misschien omdat er geen aanleiding was enorm met mij te `knuffelen’
Heel kinderachtig, maar zelf hoop ik op een pasje. Ik ben helemaal geen vriend van zwaar opgelegde orde en ook niet van autoriteiten die zich náár dwingend opstellen, maar pasjes, heerlijk. Twee formaten, het paspoortformaat en dat van de kredietkaart. Mijn eerste rijbewijs was een flodderig dingetje, sympathiek dat wel, het tweede een handzaam, geplastificeerd kaartje. Mijn rijbewijs heb ik helaas nog nooit aan een agent hoeven laten zien, alleen maar in het ziekenhuis of aan de balie waar ik een pakketje ophaal, maar telkens kijk ik er even met genoegen naar.
Vorige week vond ik op een rommelige hoek van mijn bureau het Internationaal Bewijs van Inenting tegen gele koorts. Geel document, paspoortformaat, in plastic hoesje. Er staat ook op: Koninkrijk der Nederlanden. Spinnend hield ik het een minuutje vast. Ik kreeg het toen ik naar ver weg reisde. En er staan meer vaccins in, ik geloof ook tegen wurgslangen.
Van het nieuwe vaccinatiebewijs stel ik me veel voor. Dat je het dus moet laten zien als je ergens naar binnen wilt waar je graag naar binnen gaat. Helemaal fantastisch is het als je het alleen even omhoog hoeft te houden en de functionaris je dan al met een nonchalant handgebaar naar de ingang wappert. Nog mooier met je naam erbij: “Goedenavond, meneer Verbogt.”