Nuffig

Altijd als ik contactloos sta te betalen, waait er lichte neerslachtigheid door me heen. Die is weer ontzettend verdwenen als ik het daglicht in loop, maar bij de betaalpalen heb ik er even last van, wat ook komt doordat ik me zelf meer vragen stel dan strikt noodzakelijk is. Bijvoorbeeld: waarom doe ik dit? Of: kan ik de boel niet gewoon laten bezorgen? Daarvoor wordt immers altijd zo grappig geadverteerd. Of: laat ik goed zien dat ik de plastic boodschappentas met het logo van de supermarkt erop van huis heb meegenomen? Laatst kreeg ik op mijn donder omdat ik een nieuwe tas vergeten was te scannen. Heb ik dan ook weer een vraag over: zou het geen aardig gebaar van de supermarkt zijn als ze zouden zeggen dat we een nieuwe zak niet meer hoeven af te rekenen als een soort tegenprestatie, omdat klanten die contactloos betalen ervoor zorgen dat er minder personeel bij de kassa’s nodig is? Meteen vind ik het zo nuffig dat die vraag in me leeft, dat ik het liefst alles zou laten staan om vervolgens vrolijk naar buiten te benen op weg naar nieuwe avonturen.
Gisteren was ik gelukkig snel klaar met mijn contactloos gedrag. Tenminste, dat dacht ik. Medewerkster van de supermarkt kwam naast me staan en zei: “Even controleren.” Die gang van zaken zorgt ook voor lichte neerslachtigheid en terwijl ze in mijn tas ging neuzen met een apparaatje, keek ik om me heen. 
En toen zag ik ze! Op een schapje tussen twee betaalpalen in: zakken kruidnoten met Sinterklaas erop afgebeeld. Ja, we stellen vaak lacherig vast dat die steeds vroeger in de winkel liggen, maar het is inmiddels zo normaal dat ik er niet eens meer op let. Weer een hartstikke interessante vraag: wie kóópt die nu al?