Ochtendlucht

Hoewel ik al jaren niet meer rook, ga ik me niet fanatiek als tegenstander opstellen als iemand het in mijn omgeving wel doet. Bij mij thuis mag het best, wel graag in de buurt van een open raam. Ik ben altijd blij dat ik het zelf niet meer hoef, in de buurt van een open raam gaan zitten roken. Net zoals ik altijd opluchting voel wanneer ik een groepje mensen buiten zie staan roken, omdat het binnen niet mag, zeker wanneer er een gure wind giert en de regen over de straten jaagt. Aan mijn leven als roker heb ik geen slechte herinneringen. Wel vind ik het onvoorstelbaar dat ik ooit in de auto heb gerookt, niet een of twee sigaretjes, maar uren achter elkaar, bijvoorbeeld op weg naar een vakantiebestemming. Levendig herinner ik me de geur als je ’s ochtends in de auto stapte. Avond ervoor hotelletje genomen op het Franse platteland. ’s Ochtends vroeg weer verder. Dauw tintelt op de velden, de zon gaat stralend op, de frisse ochtendlucht vervult je uitermate weldadig en dan dus het portier van de auto openen, alles daarin ruikt brak, achter het stuur plaatsnemen, een pakje in aanslag leggen, huiveringwekkend. Ik denk hieraan nu er in de medische wereld aangedrongen wordt op een rookverbod in auto’s waarin kinderen zitten. Ik ben ervoor dat er zo  min mogelijk verboden wordt, maar dit lijkt me een nuttig verbod. Niet alleen nuttig, iedereen zal het begrijpen. Onze Tweede Kamer echter niet. Nee, `een brug te ver’. PvdA-Kamerlid Marith Rebel: `Wat mensen doen achter de voordeur, daar gaan we niet over.’ Behalve als ze elkaar daar de hersens inslaan, hoop ik. Een ander Kamerlid, Henk van Gerven van de SP en oud-huisarts: `Als een ouder zijn kind elke dat patat geeft, is dat ook ongezond. Maar dat verbieden we ook niet.’ Ik betreur het dat ik zo slecht ben in redeneringen, want iets in me zegt dat er iets niet klopt in wat Henk van Gerven zegt, ook al is het natuurlijk waar.