Onbevattelijk

Meestal doet mijn geheugen het goed, maar ik weet niet meer of we er vijfenveertig jaar geleden lang over spraken, over de invoering van zomertijd en wintertijd. Nee, alleen de zomertijd, want de wintertijd was gewoon de tijd zoals die bij ons was. Als ik dat opschrijf, krijg ik meteen jeuk in mijn gedachten, want dan begin ik over tijd na te denken. 
Daar kon ik als kind al uren over wakker liggen: wat is eeuwigheid, hoe kan het nou dat er iets niet begint en nooit eindigt, waarom heeft een dag 24 uur en geen 36, hebben we niet zelf bedacht hoe we alles noemen, de dagen, de maanden? Graag kwam ik met die vragen bij mijn vader die het helemaal niet vervelend vond om daarover te praten. Hoe hij het uitlegde, staat me niet mee kraakhelder bij, maar wat ik snapte was dat de mensen al heel lang geleden zochten naar een manier om om te gaan met het onbevattelijk verstrijken van de tijd. Waarschijnlijk gebruikte mijn vader niet het woord `onbevattelijk’ want dat maakte alles alleen nog maar onbevattelijker.
Het was, geloof ik, een afspraak in Europa dat we in het voorjaar van 1977 de klok een uur vooruit zetten, dus dat we deden alsof er één uur niet meer was. Ik ben blij dat het niet in mijn kindertijd gebeurde, want dan lag ik me in mijn bedje vast af te vragen waar dat uur dan gebleven was.
Ieder jaar zeg ik dat ik wintertijd zo’n mooi woord vind. Zomertijd heeft iets opens en vrolijks, uitzicht op lange dagen, in wintertijd zit stilte en kale bomen en licht dat witter wordt, een kleine wereld die nog kleiner lijkt, en natuurlijk de donkere dagen en lange nachten.
Het lijkt er allemaal nog niet op, de natuur houdt ons nog even voor de gek, kwestie van dagen. O, november!