Onrustig

Al een week ben ik aan de kust. De bomen aan de weg erheen zijn nog kaal en winters, de dagen roeren zich kil, de hemel huilt vaker wel dan niet, er staat een felle wind en de zee ziet er guur uit, vol grauwe golven, Is allemaal niet erg, integendeel, ik vind het aangenaam. En het is ook goed voor mijn karakter. Maar aan lentekriebels heb ik nog geen seconde gedacht, ook omdat ik ze niet voel, terwijl ik toch iemand ben die meteen zijn vinger opsteekt als er iets te voelen valt.
Wel weet ik dat het deze week De Week van de Lentekriebels is, wat vooral op basisscholen merkbaar is, want daar krijgen de kinderen les over seks en relaties. Is herrie over ontstaan, want die lessen gaan blijkbaar erg ver. Wie zich daar even in verdiept, merkt dat het wel meevalt. 
Ik lees ze niet, maar op sociale media zijn `extreme indianenverhalen’ te lezen. Er zijn veel mensen die graag héél veel héél erg maken. Dan valt er weer lekker te zeuren. Ik teken erbij aan dat ik makkelijk praten heb want ik ben geen ouder van een leerplichtig kind en hoef niet in te gaan vragen die soms lastig kunnen zijn.
Ik kan ook niet putten uit mijn ervaring op de lagere school. Daar werd niet over seks gesproken. Je schreef het toen nog met een x, wat genoeg zegt. Alleen al als je het woord zag staan, werd je onrustig.
Lentekriebels bestonden wel, maar die hadden maar minimaal met seks te maken, terwijl je dat zelf niet eens echt in de gaten had. Ik herinner me dat ik op een eerste stralende lentedag met een meisje uit de buurt van school naar huis liep. Ik vond haar adembenemend. Toen ik per ongeluk met mijn hand de hare aanraakte, pakte ze die zacht vast. Zo liepen we verder. Wou dat het nog zo was.