Ontbijtwalsjes

Belangenbehartigers van tuincentra en woonwinkels trekken aan de bel: ze zijn bezorgd over hun horeca. Vanwege de coronapas. Ze vrezen gedoe, ze willen `noodgedwongen’ geen `politieagentje’ spelen. 
Alles rond die coronapas kan best lastig zijn, zeker voor de horeca buiten tuincentra en woonwinkels om, en ook voor theaters en ga zo maar door, maar wat is het probleem als je in een tuincentrum twaalf geurkaarsen wil kopen (aanbieding!) en dan niet even een kopje koffie kunt drinken met daarbij een duchtig verslapt saucijzenbroodje? Ik bedoel: kun je niet zonder? Ik hoor meteen dat ik niet moet zeuren, want veel mensen beschouwen het bezoek aan een tuincentrum of woonwinkel als een uitje. Op dat genoegen kijk ik heus niet neer, maar het zegt wel iets over de toestand van het land. Het asgrauwe regime van de verveling wordt steeds dwingender
Ik ga nooit meer naar Ikea, maar de laatste keer dat ik dat wel deed, dacht ik: ik sta er zo vroeg mogelijk op de stoep, dan zal het niet zo druk zijn en dan ben ik er snel vanaf. Op negen uur stond ik dus met een donker humeur nukkig te popelen. Bleek dat de boel pas om tien uur open ging, maar je kon wel naar het restaurant. Deed ik. Dat restaurant zat echter tot de laatste plaats vol. Je kon er bijna voor niets ontbijten, koffie, croissant, namaaksinaasappelsap. Was een adembenemend tafereel, vooral omdat het er min of meer doodstil was. Er klonk geen muziek, geen leuke Zweedse ontbijtwalsjes, niks.
Hierover dromen doe ik gelukkig niet, wel word ik héél soms wakker met als eerste gedachte dat ik daar niet heen hoef. Stel je voor. En dan ook nog de coronapas moeten laten zien en iemand die `noodgedwongen politieagentje speelt’.