Opbeurend

Er is nieuws dat niet meedoet met het grote opzienbarende nieuws, maar op geheel eigen wijze van grote bescheiden kwaliteit is. Bijvoorbeeld het nieuws dat het aantal ijssalons in Nederland in tien jaar tijd verdubbeld is. Ook zijn er meer ijscokarren bij gekomen. Of moet ik zeggen ijskarren? Doet er niet toe, we weten wat voor karren bedoeld worden. Vind ik een opbeurend bericht. Hoewel ik zelf geen heftig ijsliefhebber ben, kan ik tevreden in een ijssalon zitten, vooral als die een ouderwetse uitstraling heeft, wat gelukkig nog in veel ijssalons aan de hand is, dus veel spiegels en lampjes met tierelantijnen. Heb ik ook met ijscokarren die er vet kitscherig uitzien. Als die in de straat of het park verschijnen, wordt de straat meteen een andere straat en het park een ander park. Van belang is wel dat de ijsverkoper een vrolijke man of vrouw is, echt niet iemand die met tegenzin aan het werk is.
Halverwege de jaren zestig at ik iedere zondagavond ijs, in de late lente en vroege zomer. Studio Sport heette Sport in Beeld, begon om acht uur, en daarvoor werd de Vlaamse jeugdserie Kapitein Zeppos uitgezonden, met een stoere held in de hoofdrol die een auto had waarmee je ook kon varen (James Bond had er pas later een!) Kapitein Zeppos begon, meen ik, tegen half acht. Rond zeven uur waren we klaar met eten, wat niet abnormaal was in een gezin met jonge kinderen.
En dan kwam de ijscokar de straat in rijden, met een vrolijke bel. Iedereen rende naar buiten, iedereen haalde ijs voor de hele familie. Was dus lang wachten, maar niemand vond het erg. Bij de eerste tonen van Kapitein Zeppos (Living it Up van Bert Kaempfert) zaten we allemaal binnen. Het was altijd mooi weer.