Opgetild

In principe moet het toch makkelijk te onthouden zijn: 1 maart Nationale Complimentendag, gisteren dus. Ik onthoud veel, krijg ik vaak complimenten over. Hebben we bijvoorbeeld over een gebeurtenis van twintig jaar geleden en dan schieten me details te binnen als tijdstip van de dag, welke muziek we hoorden, het weer, dat soort dingen. Ik prijs me gelukkig dat ik veel opsla zonder dat ik er mijn best voor hoef te doen, het zit nu eenmaal in me, hoort ook bij mijn werk.
“Wat een geheugen heb jij!” hoor ik dan. In plaats van dat ik het compliment blij knikkend incasseer, doe ik er een schepje bovenop: “Ja, werkt nog goed, hè.” Moet je niet doen. Complimenten die jezelf geeft, zijn altijd misplaatst, ook als het waar is wat je zegt. Ik heb het zelf ook zeer in de gaten: terwijl ik die woorden uitspreek, voel ik lichte zelfhaat, en dat is juist niet de bedoeling van een compliment, je moet je er een beetje door opgetild voelen. Maar ja, je kunt niet meer terug, je hebt het gezegd, alles wat je te berde brengt om het zelfcompliment te relativeren, maakt het alleen maar erger. Dan is het net alsof je het compliment groter wilt maken door het te kleineren. 
Andersom is ook niet goed. Je moet ook niet metéén zeggen “Valt wel mee” na die mooie opmerking over je geheugen. Dan verlang je min of meer van de ander dat die het compliment versterkt.
We kennen het allemaal, je hebt bij iemand gegeten en verzucht: “Wat heb je fan-tás-tisch gekookt!”
Gastvrouw of – heer lacht grappig: “Ach, het is maar een probeersel.”
Ik las gisteren dat de Nationale Complimentendag bedacht is door Hans Poortvliet. Hij is waarderingsexpert, een beroep dat ik niet kende. Waarom horen we hem niet vaker?