Oplossen

Vrijdag reed ik in mijn auto door het gebied dat getroffen was door de stroomstoring. Ik bewaar daar prettige herinneringen en bedoel niet alleen dat ik besefte hoe nuttig stroom is, wat een open deur lijkt, maar hoe vaak staan we daar bij stil? Het was het begin van de stroomstoring toen ik in de auto zat. Op de radio wist men er nog geen raad mee. Op een druk en ingewikkeld kruispunt stonden agenten het verkeer te regelen. Ze waren in grote haast gearriveerd. Dat zag je aan hoe hun auto geparkeerd stond. Het was lang geleden dat ik daarvan getuige was, agenten die het verkeer regelden. Het is net alsof Nederland kleiner wordt en we een paar stappen terug in de tijd zetten. Vooral ook fijn te zien hoe ze auto’s streng tot stoppen dwingen, met een priemende vinger: geen millimeter verder nu! Om vervolgens met een soepel, bijna vrolijk gebaar aan een andere rij auto’s te kennen gegeven dat het doorrijden geblazen is. Gek ook dat je daar blijer mee bent dan wanneer het groen wordt. Komt natuurlijk doordat het een intermenselijke kwestie is. Op sommige kruispunten stonden geen agenten. Wij, weggebruikers, moesten het zelf oplossen. Daarbij dacht ik sterk aan het theoretisch rijexamen waarvoor ik stevig gestudeerd heb. Natuurlijk als je van rechts komt, heb je voorrang, maar dat kan uiteraard niet de hele tijd zo doorgaan, want andere automobilisten hebben ook recht op dynamiek. Dat komt dan op hoffelijkheid aan. Een keer nam ik zelf het initiatief daartoe. Achter me werd niet boos getoeterd! Een verademing.