Oud

Kerstbomen in november. Het lijkt wel een titel van een weemoedig lied: kerstbomen in november. Ik zag ze zaterdag, ergens op de snelweg richting Utrecht. Ze passeerden me op aanhangwagentjes. Die aanhangwagentjes hingen achter haastige auto’s die volgens mij niet bij elkaar hoorden. Het waren onafhankelijke aanhangwagentjes. Vol kerstbomen dus. In netten geperst. Er hing de kou van november omheen. Het was ook echt november, dit weekend. Bomen die steeds kaler worden, de grond harder, de lucht zo grijs dat je denkt: hoe kan het nog grijzer? Het is net alsof de hemel zich klaarmaakt voor sneeuw, maar die komt waarschijnlijk niet. November blijft echter november. Een stil seizoen. Ik keek naar de passerende kerstbomen en besefte dat het jaar echt erg oud was en niet meer te houden. En nu is november voorbij, de laatste maand begonnen, de maand van Sinterklaas, mijn verjaardag, Kerstmis, gedachten over ouder worden en goede voornemens, gedachten aan de wrede zomer, nog maar zo kort geleden, gedachten aan de steeds wreder wordende wereld. Passerende kerstbomen. Nog nooit in mijn leven ging ik goed met de kerstboom om. Heb ik het niet over het optuigen. Nee, geen punt, dan ben ik losbandig. Maar altijd op het laatste moment de boom in huis halen, als er nog maar een paar zijn, en die stralen geen topkwaliteit uit Het is net alsof ik met een vroege boom de tijd een zetje geef en dat wil ik niet. Ik dacht eraan tijdens de passerende kerstbomen op de aanhangwagens. En ik gromde: eerst alsjeblieft pakjesavond!