Paniek

Groot gezelschap aan tafel, de avond loopt ten einde en dan zegt ineens een vriend: “We doen dit jaar niet aan cadeaus. Ook niet met Kerstmis.” Er valt een ontzagwekkende stilte. De vriend kijkt met een boeddhistische glimlach naar een onzichtbaar punt in de verte. 
We hebben het over de drukte gehad, surprises, gedichten, over de vraag wanneer de kerstboom in huis te halen, wie waar oudejaarsavond gaat doorbrengen en of we onderhand niet genoeg hebben van nieuwjaarsrecepties. Laatste lijkt nog ver weg, maar het is nog maar een paar keer omkleden. En o ja: “Toch niet van dat stomme vuurwerk straks?”
Pakjesavond is nu echter het voornaamste punt. Een paar van ons hebben al gezegd dat ze nog met alles moeten beginnen. Alles kan veel zijn. Ik heb de cadeaus in huis, moet ze alleen nog grappig verpakken en dichten. Vaak hoor ik: “Voor jou is het natuurlijk een klein kunstje.” Dat wordt gezegd omdat de omgang met taal een groot deel van mijn werk is. Maar als ik sinterklaasgedichten moet schrijven, merk ik daar niets van. Daarbij geloof ik ook niet in kleine kunstjes.
Ik las een artikel waarin staat dat rijmen goed is voor de taalontwikkeling van een kind. Bijna allemaal zijn we ook nog een beetje kind en de taal kan iedere seconde van de dag sterker ontwikkeld worden, maar ik twijfel aan de rol van graag krukkige pakjesavondteksten daarin. 
Adviesje: dwing jezelf niet bij het begin te beginnen. Stel dat je te binnen schiet `Stop nu maar met paniek te zaaien / gewoon minder drinken en vaker poezen aaien’, schrijf die meteen op en vraag je dan af wat daarvoor moet. Soms kun je het ook bij zulke regels laten. 
Het liefst zijn we echter de vriend met de boeddhistische glimlach.