Pen

De wereldwijde computerstoring vorige week veroorzaakt zacht de vraag hoe het met ons zou gaan als ineens alles was zoals twintig, dertig jaar geleden. Dat sommige ziekenhuizen, nou ja, veel ziekenhuizen overal in de wereld enorme hinder ondervonden, dat is natuurlijk rampzalig, maar die gang van zaken mogen we niet onder praktische ongemakken scharen. 
Maar verder? Vliegverkeer in de war, media die het moeilijk hadden, banken die plat lagen, niet hier, ver weg, allemaal ontstellend lastig, maar er moet uit te komen zijn. Ergens in ons brein moeten hersens zijn die niet meer zo sterk hoefden te functioneren, omdat computers dat werk opknapten, maar ze zijn er nog wel, die hersens. 
Roeien met de riemen die we hebben, maar wat zijn we allemaal verleerd?
Las een artikel over de chaos op Schiphol. Een reiziger sprak relativerend. De luchthaven is geen ziekenhuis: “Daar lopen mensen operaties mis. Wij gaan alleen maar op vakantie.”
Ja, boos worden  is dan bijna altijd potsierlijk.
Week of zes geleden was ik op een klein vliegveld op Sicilië. Daar was ook een computerstoring, maar ik kreeg de indruk dat iedereen daar in de war raakte wanneer de computers wel werkten. Alles werd met de hand ingevuld, met een pen, heel zorgvuldig. Ik spelde vier keer mijn achternaam. De vlucht naar Amsterdam vertrok een uur later dan gepland. Werd niet omgeroepen want de geluidsinstallatie was stuk. Een operazanger in een donkerblauwe pyjama kwam het melden. Het was 32 graden, ook daardoor transpireerde hij ontremd.
Na dat uur verscheen hij opnieuw, met natte ogen: “Erg druk in het luchtruim. Graag nog even geduld.” 
Als je je hieraan kunt overgeven, is het op een wonderlijke manier enorm ontspannend.