Penalty

Zaterdagochtend stond ik vrij vroeg langs de lijn, onder een huilende hemel, vanwege een wedstrijd van SDZ (Samenspel Doet Zegevieren), een team van negenjarige voetballers, sommigen al tien. De doelman is familie. Aan hem vroeg ik uiteraard tegen wie ze moesten. Dat wist hij niet uit zijn hoofd. Hij maakte een wegwerpgebaar naar een verre verte: “Allemaal mongolen.” Ik had weleens gezegd dat hij dit soort woorden liever niet moet zeggen, maar dat had nu geen zin, want hij stond te strak van de wedstrijdzenuwen. Daarin paste geen opvoedkundige gedachtewisseling.
Hij voetbalt nog niet zo lang in clubverband en voor mij was het de eerste keer dat ik hem aan het werk zag. Ik merkte dat er zich toch een zekere spanning van me meester maakte. Uiteraard had ik weleens gehoord van vaders en moeders en opa’s en oma’s die zich aan de kant misdroegen door om de haverklap aanwijzingen en correcties te schreeuwen. Dat zou mij niet gebeuren, wist ik zeker. 
Voor ik erg in had, riep ik tegen de scheidsrechter: “Zuivere penalty! Kijken ja!” Hij keek verstoord mijn richting uit en ik dus wijzen naar de stip waarvandaan die genomen moest worden. Daarna schaamde ik me.
De keeper complimenteerde ik veelvuldig, ook als er geen directe aanleiding toe was. Af en toe zwaaide hij. Als hij te ver van het doel vandaan stond, liet ik dat via de coach weten. De tegenpartij won net. 
Daarna kwam een elftal van oudere meisjes het veld op. Ze deden een serieuze warming up door van de ene lange kant van het veld naar de andere te lopen. Dat had ik het jongensteam niet zien doen. Ja, de keeper sprong een paar keer naar de bovenlat. Daar was ik al trots op. Die bovenlat was trouwens te hoog voor hem.