Petje

Hoort bij deze dagen: vrienden die zijn teruggekeerd van vakantie. Ze waren lang en ver weg en zien er te gebruind uit en bijna aanstootgevend ontspannen. Ze zijn nog niet toe aan hun dagelijks leven.
Je kunt niet doen alsof je dat allemaal niet opvalt en terwijl je iets anders aan je hoofd hebt dan hun vakantieverhalen, mag je niet haastig je weg vervolgen, nee, je mobiliseert gul alle belangstelling die je in huis hebt, en vraagt gretig: “En? Hoe was het?”
Zelf ben ik niet dol op die vraag. Natuurlijk weet ik hoe de vakantie was, kon niet beter, maar het lukt me nooit die sensatie efficiënt over te brengen. Ja, ik kan heus wel verslag doen, maar alles wat ik overbreng, is in ruste in een tijd die voorbij is. Na een paar woorden van mijn verslag, begin ik me al te vervelen. Weer besef ik dat ik over mijn sociale vaardigheden niet naar huis kan schrijven.
“En? Hoe was het?”
Mijn vrienden steken van wal en niet zo’n beetje ook. Soms corrigeren ze elkaar: “Nee, dat was niet in het zwembad bij het hotel, maar…”
Waar ik wel goed kan, is ontzettend ontvankelijk kijken, terwijl ik met mijn gedachten ergens anders ben. Klinkt allemaal érg onaardig, maar ik hoop echt op volle kracht dat voor iedereen elke vakantie vol vreugde en onvergetelijk is. Ik hoef alleen niet van ieder moment op de hoogte te worden gesteld. 
Ah, het mobieltje. De vraag of ik de vakantiefoto’s wil zien, wordt overgeslagen, daar is het witte kerkje al met een blauwe zee op de achtergrond.
Het is onmogelijk te zeggen dat die foto’s niet aan je besteed zijn. Wie kan dat?
Foto van grote hond met grappig petje op. Hond hoorde bij het dorpscafé. Hij leek op de eigenaar. Ook van die droevige ogen.
“Grappig petje,” zeg je.