Piep

Toen ik gisterochtend de radio aanzette, kwam ik in een gesprek terecht over een nieuw aan te leggen natuurgebied. In deze barre dagen een aangenaam onderwerp. Gaf meteen wat lucht. Even niet over mannen met bedompt mannetjesgedrag, familie De Mol, de heer Wilders, de voorzitter van de Tweede Kamer en coronamaatregelen. 
Een deskundige sprak over de dieren die zich in dat natuurgebied op hun gemak gingen voelen. Hij noemde onder meer de graspieper. Ik weet dat het een vogel is, meer niet. Daar ging het even over, over de graspieper, en ik kon de parmantige naam van het beestje niet vaak genoeg horen. 
De deskundige had het ook over het geluid dat de graspieper maakt. Hij zei: “Piep, piep, piep.” Ik had niets anders verwacht van een vogel die graspieper heet, maar het opmerkelijke was dat de man de woorden alleen rustig uitsprak, dus het geluid niet nadeed, nee, alleen: “Piep, piep, piep.”
Ik zocht het daarna op en het is veel mooier dan alleen maar piep, piep, piep. Zacht, ingetogen, sympathiek. Uitstekend voor mijn humeur.
Van vrienden kreeg ik voor mijn verjaardag laatst een klein groen vogelhuisje cadeau, geen echt vogelhuisje, nee, je moet het binnenshuis ergens ophangen en als je het passeert hoor je vogels zingen, niet opdringerig, maar ontspannen. Bij mij hangt het op de wc en het maakt van het bezoek aan deze ruimte meer dan voorheen.
Telkens betreur ik het dat ik zo weinig verstand van vogels heb. Ik weet bijvoorbeeld niet welke vogels ik in mijn wc hoor. Geen graspiepers, dat wel. Maar je komt in een andere wereld terecht en wordt er vrolijk en ontvankelijk van. 
Misschien een goed idee voor ieder Kamerdebat of talkshowuitzending: eerst minuutje zingende vogels.