Plan

Mensen verliezen vreemde dingen. Of dingen, het zijn niet altijd dingen, op zaterdagmorgen ligt er hier in de straat een behoorlijk hoeveelheid gesneden uien. Niet verpakt, nee, los en geurig, zeker een volle kilo, wat best veel is voor gesneden uien. Door de ochtendzon is het net alsof die snippers en ringen licht geven.
Ik sta er even bij stil, denk erover na zonder dat ik weet wat ik denk, en op dat moment komt een buurvrouw naar buiten die mij dus naar de gesneden uien ziet kijken.
Enige woord dat me te binnen schiet is: “Opmerkelijk.” Ik vind immers dat ik wat moet zeggen. Je kunt niet doen alsof er niets aan de hand is
De buurvrouw knikt: “Ja, wie verliest nu zoiets?” En ze voegt er aan toe: “En wie ruimt het niet gewoon op?”
Ik zeg dat de uienkoper (m/v/x) het misschien niet in de gaten had en het thuis pas merkt. Moet een teleurstelling zijn. Met zo veel gesneden uien moet je een duidelijk plan hebben, een haringbuffet, zoiets. Of een kolossale pan hutspot, geen eten voor de late zomer, maar zijn vast mensen die dagelijks hutspot willen eten, al zal dat waarschijnlijk wat met je karakter doen.
Piepkleine gebeurtenissen kunnen je leven veranderen. Ik beweer het vaak. De man komt dadelijk thuis. Zijn vrouw vraagt waar de uien zijn: “Je zou toch uien kopen?” De man zoekt intens in de inmiddels bijna lege tas: “Ik weet zeker dat ik ze gekocht heb. Ik ben toch niet gek!”
De vrouw beziet zijn gezoek in die tas bitter: “Volgens mij ben je het gewoon vergeten.”
“Bén het niet vergeten.”
En dan begint het pas echt: “Waarom zijn ze er dan niet?”
Man zet tas neer en overweegt van alles.
Vrouw zegt: “Je kunt jou ook niets vragen!”
Glazen breken, deuren slaan, man op weg naar stacaravan.