Plastic

Op de familiereünie was er voor de kinderen een goochelaar. Uiteraard zat ik ook in het publiek. Goochelaars fascineren me altijd. Hij ging uitstekend met de kinderen om, hield hun aandacht erbij en behalve dat hij trucs vertoonde, maakte hij veel grapjes. Van geen enkele truc snapte ik hoe hij het deed, maar dat moet ook niet natuurlijk.
Een vriend van me die er veel van afweet, zegt dat het allemaal niet zo moeilijk is, en terwijl hij uitlegde waarom niet, deed hij een truc met een paar 2 euromunten waarvan ik niets begreep. Hij zei: “Je let niet op de juiste hand.”
Na afloop van de kindervoorstelling liep de goochelaar nog even langs de tafels waaraan de volwassenen zaten. Hij was goed gehumeurd en ging door met zijn werk. 
Mij hield hij een pak kaarten voor waaruit ik er een moest trekken zonder die aan hem te laten zien. Deed ik. Daarna vroeg hij of ik het pak kaarten stevig tussen mijn handen wilde vasthouden. Deed ik ook. Hij trok er de kaart uit die ik zojuist had gezien.
“Hoe kan dat nou?” wilde ik vragen, want dat vraag je dan, maar ik kwam niet eens aan die vraag toe, want de goochelaar zei: “Nu ik die kaart eruit heb getrokken, mag dat pakje wel helemaal weg.” En hij maakte een nonchalant gebaar boven mijn handen. Hij vroeg me die te openen en het pakje kaarten was inderdaad weg. Wat ik vasthield was een stuk hard plastic dat de vorm van een pakje kaarten had.
Even later ging hij zijn spullen naar zijn auto brengen. Ook een kooi met een duif. Had hij bij de kinderen te voorschijn gegoocheld. Vonden de kinderen de normaalste zaak van de wereld. Ik niet.
Ik liep naar de auto en vroeg aan de goochelaar of ik de duif even mocht bekijken. Mocht. Was gewoon een duif.