Poging

Er zijn mensen die vaak een stuk zeggen. Een stuk dit, een stuk dat. Een stuk verantwoordelijkheid bijvoorbeeld: “Voor hun thuissituatie voel ik een stuk verantwoordelijkheid.” Met thuissituatie ben ik ook niet blij, maar een stuk verantwoordelijkheid vliegt me een beetje aan. Toch voelde ik deze dagen een stuk erkenning. Dat overviel me, maar toch was het er ineens, een stuk erkenning. Dat kwam door berichtgeving uit Frankrijk. Een groep schrijvers, journalisten en actrices onder wie de betoverende Cathérine Deneuve, vindt dat de MeToo-beweging niet moet overdrijven. Niet iedere man met een hand op een knie van een vrouw is meteen een varken dat ter plekke in stukken moet worden gehakt.
De Franse groep zegt dat er een totalitair klimaat is ontstaan. Een terloopse kus van een jaar of twintig geleden kan een carrière knakken. Er zijn echter ook mannen die onhandige versierpogingen deden en doen, en daar moet toch niet al te zwaar worden getild. Toen kwam dat stuk erkenning.
Volgens mij heb ik me nooit grensoverschrijdend gedragen, maar ik zeg dus volgens mij, want helemaal zeker weten doe ik het niet. Wel herinner ik me onhandige versierpogingen. Daar denk ik niet graag aan, daar praat ik niet graag over. Tijdens zo’n poging kwam mijn hand inderdaad weleens op een knie terecht of rond een middel (met mijn arm er dus bij), maar om nu te zeggen dat het gevalletjes waren van blinde lust, nee. Wanhoop, onzekerheid, onbestemd verlangen, je moest iets.
Mijn meest onhandige poging staat me scherp bij. Ik zei: “Ik weet niet meer hoe het moet.” Zij vroeg: “Wat?” Ik weer: “Nou, hoe je iemand versiert.” Zij: “Wie? Wie wil je versieren?” Ik: “Jou.”
Nou, dat kwam ontzettend goed!