Praatjes

Met mooi weer worden we zichtbaarder, onze kleine wereld vult zich met veel meer lichte ruimte. Als kind had ik daar al last van. Mijn moeder of een andere volwassene aan wie ik was toevertrouwd zei vrolijk: `Met dit weer blijf je toch niet binnen. Ga lekker buiten spelen.’ 
Ik was een jongetje dat graag binnen bleef, beetje dromen op mijn kamer, muziek luisteren, tekeningen maken, Kuifje lezen. Maar nee, alles wat van belang was, deed zich buiten voor. 
Natuurlijk ging ik naar buiten, ik moest leren meedoen aan alles wat het leven de moeite waard maakte. Ik stond op straat, in de intense zomerzon, met heel veel buiten om me heen, maar ja, dan dus lekker spelen. Wat? Met wie? De kinderen die niets liever wilden dan lekker buiten spelen, waren daar al lang mee bezig.
Zaterdag vond ik ook dat ik niet net moest doen alsof het geen fantastisch weer was en zette al vroeg op de dag een stoel op het stoepje voor het huis. Lijkt een simpele handeling, is het in feite ook, maar je zit daar dus ontstellend zichtbaar. 
Ik had kranten mee naar die stoel genomen, maar wilde het liefst om me heen kijken. Doe ik graag, mensen observeren, verhaaltjes bij hen bedenken, maar als je dat doet ben je nog zichtbaarder dan wanneer je in een krant verdiept zit.
Ondanks die krant had ik binnen een uur al een stuk of tien praatjes gemaakt, vooral met vage bekenden die niets liever wilden dan over zichzelf spreken. Ook zocht ik naar puike reacties op opmerkingen als: `Ja, zo is het wel uit te houden.’ Of: `Staat er nog iets in, in die kranten?’
Ik probeer echt weergaloos sociaal te zijn. Anders moet je maar niet buiten gaan zitten. Grapjes, gevatte opmerkingen. De zomer is nog maar pas begonnen.