Praten

Een onderzoeksbureau heeft onderzoek gedaan naar wie er het vaakst te zien waren in onze praatprogramma’s. Het is niet bepaald een onderzoek dat ik een onderzoek zou willen noemen. Vooral een kwestie van uitzendingen terugkijken. En tellen dus. Er zijn mensen die over alles wel iets kunnen zeggen. Die zien we dus bijna altijd. Vaker dan bijvoorbeeld de politici die iets teweeg hebben gebracht, omdat je bij politici nooit weet of ze praten zoals er in praatprogramma’s gepraat moet worden. Dan dus maar Peter R. de Vries. Die is altijd en overal inzetbaar. Ik dacht dat die bovenaan de lijst zou staan. Ik kijk niet vaak televisie, maar als ik het wel doe, zie ik vrijwel meteen Peter R. de Vries en dan zet ik het toestel uit en geniet ik zeker een minuut of vijf van Peter R. de Vries-loze momenten. Hij is niet nummer één, dat is Ferry Mingelen. Geen enkel bezwaar tegen. Hij weet waarover hij het heeft, kan er ook voor zorgen dat je nadenkt over wat hij zegt, en heeft humor. Snel weer terug naar Peter R. de Vries. Toen ik me boog over de resultaten van het onderzoek dat nauwelijks een onderzoek is, vroeg ik me af waarom ik hem zo onuitstaanbaar vind, waarom ik bij het zien van zijn hoofd onmiddellijk zin krijg in breekbare voorwerpen kapot te gooien, hárd en met snelle gebaren. Het is niet zijn ijdelheid, het is niet die vervelende stem, niet zijn ontmoedigende hoofd. Normaal zou ik hier niet stilstaan bij iemand als Peter R. de Vries, nee zeg, maar ik doe het toch omdat ik weet wat er mis is met hem. Hij heeft geen humor, geen spatje. Hij kan lachen om wat anderen zeggen, maar dat gebeurt dan omdat hij voelt dat het moet of uit hoon. Zijn ogen lachen nooit mee, daarvoor is hij veel te veel op zijn hoede. Het gaat te ver te beweren dat mensen zonder humor gevaarlijk zijn (omgedraaid gaat het wel op), maar in zekere zin zijn ze intimiderend of brengen je in verlegenheid.