Respect

Al een paar keer schreef ik hier dat we wachttijd niet als verloren tijd moeten beschouwen, niet alleen omdat het een oefening in geduld is, maar ook omdat je in die tijd van alles kunt doen, denken aan iemand aan wie je te weinig denkt bijvoorbeeld, een plan maken, nagaan wat je de afgelopen dagen gedaan hebt en of je tevreden bent over hoe je dat deed, je voornemen een paar dingen in je leven te veranderen en voordat je er erg in hebt, is die wachttijd voorbij en eigenlijk te kort.
Tijdens wachttijd geïrriteerd om je heen kijken heeft geen zin. Waar je op wacht, overkomt je echt niet sneller. Hardop klagen over wachttijd is helemaal erg. Zelf weet ik nooit wat ik tegen een klager moet zeggen. Het heeft geen nut de klager erop te wijzen dat wachttijd best prima valt door te brengen. Daarvoor is het dan al te laat. 
Er is wachttijd waar ik ook slecht mee omga en dat is wachttijd die begint met het zinnetje “Mijn collega komt zo”. Zomerzinnetje dat bij terrassen hoort, maar sinds kort is het ook in de supermarkt gangbaar.
Bij de zelfscankassa is het de bedoeling dat je je boodschappen niet meteen in de tas doet, want je kunt gecontroleerd worden. Staat op een briefje dat op de kassa is geplakt. Omdat ik respect heb voor alles waarover diep is nagedacht, deed ik een paar keer wat het briefje vroeg en wachtte bij de uitgestalde levensmiddelen. Met die wachttijd kon ik weinig.
Eerder deze week vroeg ik aan een meisje in supermarktjasje dat me haastig passeerde, of ik nog lang moest wachten. En zij riep: “Mijn collega komt zo.”
Ik wist wat me te doen stond. Vanwege dat zinnetje zit ik ook nooit meer op een terras. In de zomer dus. Die is ver weg.
Lekker hierover even te zeuren.