Rijker

Halverwege april las ik een artikel dat op mijn bureau bleef liggen. Kort door de bocht is de strekking dat sporten gelukkiger maakt. 
Ik sport vier of vijf keer per week, niet omdat ik zo het geluk hoop te vinden, maar voor mijn gezondheid. Wel waar is: na afloop, thuis onder de douche, ben ik blij dat het weer voorbij is. Om te spreken van een geluksgevoel is wat te veel van het goede.
Het artikel behandelt een onderzoek van de Hogeschool Arnhem en Nijmegen. De onderzoekers zijn erachter gekomen dat sporters zich rijker voelen. Ik denk dan dat het komt doordat je trots bent op een prestatie, maar de onderzoekers drukken het ook in geld uit. Als je een uurtje per week sport is het net alsof je maandelijks inkomen stijgt met 245 euro. En als je érg somber of eenzaam bent is het nog meer: 737 euro!
Opmerkelijke bedragen. Er zal een vernuftige berekening aan ten grondslag liggen.
Uurtje per week sporten met slechte gezondheid: 521 euro extra.
Laag zelfvertrouwen: 348 euro.
Van dat laatste kan ik soms last hebben. Op de sportclub wordt het er niet beter op. Op een sportclubfiets zit ik zo hard mogelijk nergens heen te rijden en in die stemming raak ik dan enorm vervuld van de zekerheid dat ik inderdaad op weg ben naar niets. Wordt mijn zelfvertrouwen niet steviger van en thuis houd ik me niet meteen bezig met mijn inkomen. Van werken komt op zo’n dag weinig terecht.
Is tot mijn vreugde niet dagelijks aan de orde.
Gaat allemaal over uurtje per week. De onderzoekers zeggen dat mensen die vier of vijf uur per week aan sport doen niet per se gelukkiger worden en ook geen inkomstenstijging voelen! Raadselachtige conclusie, maar ik ben blij dat ik er dus ook niet over hoef na te denken. Zorg minder.