Rood!

Pas zaterdagochtend wist ik dat het die dag ging stormen. De dagen ervoor waarschijnlijk niet goed opgelet. Toen ik de radio aanzette, hoorde ik het. En ook dat Nederland er niet goed op was voorbereid. Gelukkig, dacht ik, ben niet de enige. Zomerstorm! Prachtig woord.  Door mijn hoofd raast ook weleens een zomerstorm. Kan ook in de winter zijn trouwens. Probleem was dat ik door het gebied moest waarvoor Code Rood was afgegeven. Met de auto. Met de trein kon natuurlijk ook maar dan moest het mooi weer zijn en dat was het dus niet. Ik zeg nu wel `probleem’, maar besloot het niet als een probleem te beschouwen. Iets laat-puberaals begon in me te grommen: `Dat zullen we nog weleens zien. Ha, Code Rood!’ Bovendien wilde ik het kookpunt van de storm vóór zijn, een mooie uitdaging voor de zaterdag. Waarom wilde ik dat? Graag kijk ik vanuit huis naar ruw weer, maar soms wil ik ook de straat op, want daar is dan van alles aan de hand. En ik wás het kookpunt van de storm voor, na een autorit die uitstekend was voor mijn karakter. In mijn buurt lagen grote takken op straat, bomen kreunden opstandig, veel voorbijgangers namen een vluchthouding aan en rond de ingang van Albert Heijn deed zich wanorde voor. De dunne verkoper van de straatkrant was min of meer naar binnen gewaaid en lag nu op de groenteafdeling, voor een tafeltje met bakjes aardbeien, zijn handel als een natte waaier om hem heen. Medewerkers van de supermarkt hielden zich bezorgd met hem bezig, ook nogal wat klanten. Wat te doen? Ambulance bellen? De straatkrantenverkoper lag er misschien een halve minuut roerloos bij, zijn ogen krampachtig gesloten alsof hij getergd werd door een storende gedachte. Toen hij zich te volle bewust was van de intense aandacht, opende hij zijn ogen, richtte zich soepel op en vroeg vervolgens vriendelijk of we soms een paar muntjes over hadden. Hadden we. Meer dan anders. Stormschade.