Ruggengraat

Van sommige mensen vraag je je af waarom ze zich niet gedeisd houden. Genoeg aandacht gehad, genoeg aangericht en we wonen in een land waar je je nergens zorgen om hoef te maken als je in diepe stilte een teruggetrokken leven wilt leiden. Natuurlijk bedoel ik ook Volkert van der G., maar ik heb helemaal geen zin om woorden aan hem vuil te maken. Alles in hem rondom hem is zo náár dat je er geen grappen over kunt maken. En als dat niet kan, moet je er over ophouden. Wel grappig vind ik de comeback van Dirk Scheringa, die in sommige media een oud-bankier wordt genoemd, wat hij ook is, maar hij is toch vooral een oud-oplichter. Voordat het bekend werd dat hij een oplichter was, vertoonde hij zich dikwijls in televisieprogramma’s en laten we eerlijk zijn, we wisten toch dat er iets mis was met die man, maar ja, wat? En hij wist zelf natuurlijk ook dat hij de boel besodemieterde, maar deed voorbeeldig zijn best een keurige indruk te maken. Ik geloof dat ik dat grappig vind, ook al kan ik moeilijk uitleggen waarom. Hoe dan ook, ik zou de openbaarheid niet zoeken. Hij wel. Waaruit bestaat zijn nieuwe openbaarheid? Hij gaat de politiek in. Het zegt iets over de Nederlandse politiek dat hij dat doet en dat het kan. Natuurlijk, álles kan, maar het niveau zou automatisch dwingend duidelijk moeten maken: die wel, die echt niet. Laten we niet overdrijven in onze democratie. Hij sluit zich aan bij de partij van Hero Brinkman, een man die garant staat voor mislukkingen. Heeft een leuke baan bij de politie, maar nee, is niet genoeg. Het gaat hier om de Ondernemers Partij die zich volledig richt op, inderdaad, ondernemers en kleine zelfstandigen zonder personeel. Tot die laatste groep behoor ik ook. Uiteraard mocht Scheringa metéén weer op televisie en hij noemde ons, ondernemers, de ruggengraat van de samenleving. Zo heb ik nog nooit over mezelf gedacht en of het helpt, weet ik niet,