Ruimte

Woensdag stond er in deze krant een woord dat me enorm bezighoudt. Dan bedoel ik uiteraard wat het woord betekent, hoewel het woord zelf ook wel iets lekkers heeft, ja, iets soepels en brutaals, hier komt het: lummeltijd. Het stond in een artikel over drukte. Daarin viel te lezen dat we soms niet goed bezig zijn met onze tijd. We willen veel te veel, we plannen veel te veel. Tegelijkertijd willen we stress voorkomen en dat doen we soms zo fanatiek dat we daarvan ook weer in de stress schieten. Kortom, niet best. De afgelopen dagen waren vrij vol, dus ik heb mezelf nog niet de tijd gegund alles wat ik las geconcentreerd te overdenken, maar het artikel ligt wel op mijn bureau, op een stapeltje artikelen die ik ook nog moet lezen wanneer ik eindelijk wat ruimte in mijn hoofd heb. Maar goed, `lummeltijd’ is eruit gesprongen: dus even uitrusten en niets doen terwijl je uitrust, want dan komen de beste ideeën in je op. Voor de goede orde: we hebben het hier niet over nachtrust of een middagslaapje, nee, gewoon een uurtje niks. Ik neem aan dat dit alleen maar geldt voor mensen die niet in dienst van een werkgever werken, want die verdraagt dat waarschijnlijk niet. Maar buiten ons werk om zijn we trouwens ook bezig met van alles te plannen en dan kan een lummeluurtje weldadig zijn. Kán, zeg ik. Ik beweer het nog niet uit eigen ervaring, hoewel ik mijn best heb gedaan. Gistermiddag nog: ik had eindelijk een artikel af dat ik vorige week al had moeten inleveren, en wilde beginnen aan een toespraak die ik dit weekend moet houden. Ik voelde me nogal inzakken en besloot snel een kop sterke koffie te drinken. Koffie bijna op, dus het lijstje zoeken waarop ik dringende boodschappen schrijf. Toen schreeuwde het in mij: lummeluurtje! Ik ging aan tafel zitten en keek kalm om me heen toen de telefoon ging: `Stoor ik?’ Ik vroeg me af of het kon, gestoord worden tijdens een lummeluurtje.