Rum

Op zoek naar ingrediënten voor een surprise kom ik in winkels die ik normaal nooit bezoek. Twee, om precies te zijn, maar meer hoeven niet. Het zijn winkels waar louter dingen te koop zijn die niemand echt nodig heeft. Hebbedingetjes, voorwerpen waarvan je misschien zegt `Hé, wat geinig’, decoratieve rommel.
Terwijl ik daar rondloop, besef ik dat ik winkeltechnisch een beperkt consument ben: levensmiddelen, boeken, muziek en, eens per jaar, kleding, inclusief schoeisel. Niets in mij zegt dat ik dat moet veranderen. Daardoor word ik natuurlijk nooit Een Man van de Wereld, maar die ambitie is toch al een beetje aan het verschralen 
In de winkel vol nutteloze spullen is het druk en aan iedereen is te merken dat men hier regelmatig komt, en met veel plezier. Wie ben ik daar een oordeel over te hebben?
Mijn surprise heeft een hondje nodig. Ja, op de toonbank! Een sympathieke: een teckel. Wanneer ik hem in mijn handen neem, zegt de verkoopster: “Leuk hè.”
Ik knik terwijl ik niet waarom ik dat doe, want we moeten niet te snel iets leuk noemen. Ze pakt hem van me af en trekt hem uit elkaar. Dan zie ik pas dat het middenstuk van de teckel uit vier magneetjes bestaat.
“U kunt hem dus ook kleiner maken,” zegt de verkoopster en ze legt een magneetje op de toonbank: “Kijk.”
Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren.
Ze pakt een kaartje uit de la en steekt dat tussen twee magneetjes en zegt weer: “Kijk.”
“Ik neem hem,” zeg ik, vooral omdat ik weg wil. Of ik het hondje voor mijn surprise kan gebruiken, geen idee.
Wanneer ik buiten vol frisse lucht zit, denk ik: iemand heeft het hondje met de magneten bedacht, hoe gaat zoiets, moet je er veel rum bij drinken? En dan? Bel je bij een fabriek aan?