Schoonheid

Waarschijnlijk laat, maar gisteren vroeg ik me af wat ik vind van mannen die hun nagels gelakt hebben. Kwam door een artikel in Trouw over een nagelstudio in Nijmegen aan de straat waar ik geboren ben, de Graafseweg. Telkens als ik die straatnaam zie, loop ik daar meteen weer, een jongetje in de tweede helft van de jaren vijftig.
Uitgezocht heb ik het niet, maar volgens mij bestonden nagelstudio’s nog niet. In die jaren had iedereen wel wat anders aan het hoofd.
Boven het artikel in Trouw staan een fijne foto: de nagelstyliste lakt met tere aandacht de nagels van een man die aandachtig gadeslaat hoe ze dat doet. Puike leeslamp. Aan de muur vijf diploma’s en certificaten.
In de kop wordt meteen de vraag beantwoord die in het artikel aan de orde is. Of nagellak bij mannen niet te vrouwelijk is. Nee: “Een echte man draagt juist nagellak.”
Nu moet ik terug naar wat ik vind van mannen met nagellak. Het antwoord is dat er geen gedachte in me opkomt. Komt doordat het op de plekken waar ik kom, niet uitzonderlijk is. Soms denk ik: leuke kleur.
Volgende vraag is of ik me een echte man voel. Ik geloof van wel, maar ik weet niet wat je dan allemaal moet voelen. Heb nog nooit mijn nagels gelakt of laten lakken. Wel lippenstift op gehad, gevolg van een innige kus. Zag er wat rommelig uit, maar ik heb het een avond laten zitten. De zanger van de Britse band The Cure heeft dat ook altijd. Meeslepende muziek. Moet eerlijk zeggen: had wel wat. Voelde me anders, maar nog steeds echte man.
Als ik iemand (m/v/x) de nagels zie ik lakken merk ik dat ik die handeling een zachte schoonheid vind hebben. Begon bij mijn moeder, Graafseweg, jaren vijftig. Prachtige geur. Werd ook stiller in huis.