Sjerp

Wanneer mensen doen alsof de publieke ruimte uitsluitend van hen is en dat ze daarin precies kunnen doen wat ze willen, voel ik niet alleen ergernis en vaak verbijstering, maar ook schaamte. Van die schaamte zou ik onderhand best eens af willen, maar dat lukt niet. Ik maak deel uit van een omgeving waarin dat gewoon maar gebeurt, dat is het.
Heel graag zou ik fanatiek in de Tour de France geïnteresseerd zijn, maar dat gaat me niet goed af. Soms zet ik de televisie aan en let dan vooral op het Franse landschap, maar ineens gebeurt het: er staan veel te veel toeschouwers aan weerskanten van de weg en die maken het de renners hartstikke moeilijk. Ze staan er niet op aan te moedigen, nee, alleen voor zichzelf. Ze maken filmpjes en foto’s van hoe ze een renner aanraken, want ze willen bewijzen dat ze hier zijn geweest, dat ze het allemaal hebben meegemaakt. Ze hebben echter alleen zichzelf meegemaakt.
Ik zet de televisie uit, want ik kan er niet naar kijken, schaamte.
Eén keer heb ik de Tour in het echt gezien, ik bedoel dat ik langs de kant van de weg stond, jaar of tien geleden, in een kleine dommelend dorp waar je normaal overdag geen mensen ziet. De lichtbruine huizen lijken verlaten. Veel stof, hier en daar wat afval.
Op de dag dat de Tour erdoorheen kwam was het anders, een feestdag die het dorp tot leven bracht. Iedereen stond fris en fruitig langs de kant, voor het wrakkige stadhuisje de burgemeester met een sjerp om. Het dorp lag vanuit de renners gezien bergafwaarts, dus in een vloek en een zucht was het gepiept, ze zullen het applaus nauwelijks gehoord hebben. Daarna ging iedereen naar een popelende feesttent om te dansen en dronken te worden. Zo moet het, denk ik.