Sla

Ben benieuwd of het een woord wordt dat blijft: moestuinsocialisme. Ik vind het wat lang, maar het ruikt wel lekker naar frisse buitenlucht. En er hangt ook natuurlijk leven omheen. De staatssecretaris van Sociale Zaken, mevrouw Klijnsma,  begon erover. Ze sprak over de pensioenfondsen. Ik geloof dat ze zei dat we ons daarover niet al te veel zorgen moesten maken (reden om dat juist wel te doen), maar dat een moestuin geen kwaad kon. Die kan een rol spelen in de oudedagsvoorziening. Het is geen verstandige uitspraak. Haar critici maken haar dan ook belachelijk om die moestuinsuggestie. Je kunt ook zeggen dat het goed is dat we tegen alle klippen op zo lang mogelijk voor onszelf blijven zorgen, en dat we dat ook zelf doen, bedoel ik. Toevallig stond ik dit weekend bij een moestuin, in een landelijke omgeving. Met nog een paar andere mensen die ook een moestuin hadden. Ik was de enige moestuinloze en een stads bleekneusje. Wel zei ik dat mijn grootvader een moestuin had, waarmee ik even diep in de vorige eeuw dook. Men kon niets met deze opmerking. De moestuiniers spraken enthousiast over hun moestuinen. Dat begrijp ik, het is een aangenaam onderwerp. Vaag voelde ik de behoefte ook aan een moestuin te beginnen, maar ja, dan is er toch nog een lange weg te gaan. `Dat is toch sla?’ vroeg ik, naar sla wijzend. `Ja, dat is sla,’ luidde het antwoord. De sla zag er fantastisch uit, gul, glanzend en gezond. Een moestuin met alleen maar sla kan natuurlijk ook, bedacht ik. Begon ik al een ander mens te worden?