Slecht

Toen eergisteren de storm rond het huis joeg en harde regen tegen de ramen zwiepte, had ik zin me lekker met het nieuwe nummer van Donald Duck ver weg in een hoekje terug te trekken.
Al sinds ik een beetje kon lezen, ben ik abonnee en dat ben ik altijd gebleven. In het begin zorgden mijn ouders voor de zakelijke kant ervan, maar natuurlijk niet meer toen ik op mezelf ging wonen.
Ik blijf het een grappig, maar ook leerzaam tijdschrift vinden. Van de avonturen van Donald leer je bijvoorbeeld dat je niet meer moeten willen zijn dan je bent, want dan gaat alles ontzettend mis. En nooit denken dat iets een fluitje van een cent is, want bijna niets is dat.
Ik meldde het hier vaker dat ik het liefst de verhalen lees met Midas Wolf in de hoofdrol. De voorspelbaarheid ervan is verslavend. Midas heeft niet veel levensdoelen, een ervan is: het vangen van de drie biggen die in de buurt wonen, de beste vrienden van zijn zoon Wolfje. Wolfje is een braaf dier dat alles goed wil doen. Dat vervult Midas met weerzin: een wolf dient slecht te zijn, een ander doel in zijn leven: zich zo slecht mogelijk gedragen. Altijd wordt hij het slachtoffer van die intentie. En die biggen krijgt hij ook nooit. De meeste verhalen eindigen met Midas die gewond is, kwetsuren die met veel verband en pleisters behandeld zijn. De gevangenis is ook een mogelijkheid. “Bah!” roept hij dan. 
Zijn vader kon er ook wat van, was de hele dag intens bezig met slecht te handelen. Tot mijn genoegen las ik in het laatste nummer van Donald Duck een van zijn spreekwoorden: Veel beloven en weinig geven doet een wolf in vreugde leven.
Zo kwam ik toch weer terecht bij de Nederlandse politiek waaraan ik even niet wilde denken.