Soepbord

Schrijver Lieke Marsman had het zondagavond in Zomergasten onder meer over UFO’s en aliens. Kon haar niet schelen wat mensen vonden van haar belangstelling daarvoor. Sinds ze weet dat ze ongeneeslijk ziek is, doen al die meningen er voor haar niet meer toe.
Dat ze zo ziek is, vind ik hartverscheurend, maar ik vond het wel prettig dat ze over buitenaards leven sprak. Daar valt weinig over te zeggen, maar het is opmerkelijk dat we het de laatste jaren ook niet meer doen. Misschien omdat we onze handen vol hebben aan onze eigen planeet.
Was het in de jaren zestig dat het vaker onderwerp van gesprek was? Als ik mijn ogen sluit zie ik Waren de goden kosmonauten? op onze salontafels liggen, van Erich von Däniken. Heb het nooit gelezen, maar er wel enorm over van gedachten gewisseld. Er stonden foto’s in die ik graag bekeek. 
Volgens mij werd er ook wekelijks een UFO gesignaleerd. Waren ook foto’s van, altijd vage. Het kon ook zijn dat iemand gewoon een soepbord omhoog had gegooid, maar dat wilde je dan weer niet geloven. Dat was het: je geloofde het niet, maar je wilde het liever wel geloven, maar ja, je wist niet hoe je erover moest nadenken. Je kon wel zeggen dat het ondenkbaar was dat wij in dat onmetelijke heelal de enige levende wezens waren, maar daar moest dan iets achteraan komen, maar wát?
Als kind luisterde ik intens naar een vriend van mijn ouders die alles over dit soort kwesties wist: “Natúúrlijk is er elders ook leven!”
Op school was me pas verteld dat God onze wereld in zeven dagen had geschapen. Had hij dat dan ook met andere werelden gedaan? Hij keek me sympathiek aan en zei: “Ach, dat is allemaal toch bij wijze van spréken.” Van die woorden werd ik onrustig.