Speels

Moet Sesamstraat nu helemaal weg of hoe zit het? Het prachtige programma is al weggemoffeld op een zijspoor, misschien is het gewoon té goed, en kan deze tijd dat niet hebben. Het spijt me soms dat ik te vroeg geboren ben. Graag was ik met Sesamstraat opgegroeid. Misschien was ik dan wat losser uit mijn kindertijd gestapt. Ik vraag me af welke kinderprogramma’s mijn generatie opvoedde - dat is het woord dat ik er even bij pak, opvoeden. Natuurlijk deden mijn ouders dat, heb ik niets over te klagen, helemaal niet, maar van Sesamstraat had ik vast wat extra bagage gekregen. Van het kinderamusement uit mijn tijd kreeg je dat maar met mondjesmaat, geloof ik. Wil ik helemaal niet over zeuren, want alles was veel voor wie niets verwachtte, maar stel het alleen maar vast. Wat stak je op van Pipo de Clown? Of van Dappere Dodo? Ja, er was De Verrekijker, een soort actualiteitenrubriek voor de jonge jeugd, maar ik mijn herinnering ging het altijd over de aanleg van dijken en de bijenteelt. Is best belangrijk, ik wéét het, maar je kreeg er geen zin van speels met de werkelijkheid mee te doen, een effect dat Sesamstraat wel heeft. En wat ik ook erg vond waren animatiefilms uit Oost-Europa. Geen tekenfilms, o nee, maar poppen of uit karton geknipte figuren die raar iets onduidelijks tot stand brachten, terwijl ze de hele tijd pompompomgeluiden voortbrachten, begeleid door een dronken blokfluitspeler of een accordeonist op een versleten accordeon. Ik voelde altijd schrale wanhoop door me heen trekken. Eigenlijk nam ik toen al een beetje afscheid van de televisie, denk ik. Als ik zappend op Sesamstraat stuit, blijf ik altijd hangen. Als ik ergens ben waar kinderen ernaar kijken, ga ik erbij zitten. De avonturen van Bert en Ernie vind ik leuker dan alles wat in leuke programma's wordt vertoond. En wat ik al zei: ik leer ervan. Sociale vaardigheiden, ja. En `anders denken’, nog steeds.