Springend

Vanuit de trein door het zuiden van Nederland zie ik veel achtertuinen met een trampoline erin. Mijn indruk is: meer dan elders in het land, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Misschien kan een onderzoeker op de universiteit van Nijmegen hierin zijn tanden zetten. Ik denk dat de trampoline vooral voor kinderen is, maar als spoorwaarnemer stel ik vast dat de voorziening nooit in gebruik is. Hij staat daar maar, erg prominent in zo’n tuin, leeg, lelijk en een beetje raadselachtig. In mijn jeugd bestond de trampoline natuurlijk ook al, maar dan uitsluitend in sporthallen, niet voor gebruik in tuinen. Op televisie zag ik er mensen op in de weer en ik vond het een andere wereld. Onbereikbaar ook. Iemand moet op een dag op het idee zijn gekomen de trampoline naar het dagelijks leven te transporteren. Ik probeer me zo’n moment voor te stellen. Moet triomfantelijk zijn. Natuurlijk vraag ik me ook af of ik als kind iets gemist heb. Kan een trampoline een rol spelen in de opvoeding? Misschien leer je al springend iets over jezelf. Als je er goed op bezig bent, voel je je natuurlijk ook in de ban van een prestatie. En van ieder prestatie groei je. Uiteraard verdiep ik me nu vaag in mijn eigen prestaties en, heel vervelend, er komt er niet zo snel een in me op. Daar moet ik snel iets aan doen. Ik woon in een straat waar de huizen geen tuinen hebben. Wel dakterrassen. Op mijn huis is er ook een, maar niet zo groot. Een trampoline zou min of meer het hele dakterras in beslag nemen. Dan spring je niet ontspannen!