Sproeimachines

Volgende week zijn er in onze straat filmopnamen. Een Duitse productiemaatschappij maakt een film over Anne Frank, eind van dit jaar in de bioscopen te zien. Over dit project komen regelmatig schriftelijke mededelingen, want de bedoeling is dat de buurt duchtig meewerkt. Alle auto’s en fietsen moeten weg. Nergens mag iets eigentijds te zien zijn en ’s avonds komen medewerkers van de film zwarte doeken voor de ramen hangen. Dat laatste mogen we ook zelf doen, maar als we niet weten hoe dat moet, is er hulp beschikbaar. Volgende week donderdag moet het de hele dag regenen. Daarvoor worden sproeimachines in werking gezet. (In mijn vorige buurt moest het vanwege een film op een vroege zomerochtend enorm sneeuwen. Dat zag er fantastisch uit. Ik ben wat gewend.) Zojuist arriveerde er weer een brief met daarin onder meer de tekst: `Wij willen u erop attenderen dat de enscenering van deze film is gerelateerd aan WOII en kan als confronterend worden ervaren. Voor vragen en opmerkingen neemt u a.u.b. contact met ons op.’ Het is een beetje raar Nederlands, maar ja, het zijn Duitsers. Met wat voor vragen en opmerkingen zou ik bij hen aan kunnen komen? Ja, ik heb er wel een paar, maar die zijn waarschijnlijk niet de bedoeling. Ook denk ik na over de confronterende ervaring. Ik ben van na de oorlog, zoals dat heet, maar niet iedereen hier in de straat is dat. Als ik vroeger naar een te spannende film keek, zei mijn moeder altijd: `Het is maar film, het is niet echt.’ Ik vond dat lastig, zelfs storend commentaar.