Stiller

Paar dagen zag ik bij een klein stadsgrasveldje twee mannen staan. Ze lieten hun erg grote honden uit. Of andersom. De mannen hadden een logge uitstraling. De een rookte een sigaartje, de ander een sigaret. Ze hadden trainingspakken aan die op de groei waren gekocht, terwijl het voor iedereen beter was als ze met groeien stopten. Ze voerden een gesprek terwijl ze geconcentreerd naar de honden bleven kijken. Die honden gedroegen zich niet verrassend, ze ontlastten zich zoals grote honden dat binnen de bebouwde kom kunnen doen: met enige tegenzin. Misschien zelfs met schaamte, maar dat is mijn subjectieve interpretatie. Toen ik ze passeerde, hoorde ik een van de mannen zeggen: `Lekker even in het eilandgevoel duiken.’
Die woorden trokken mijn aandacht, maar toch liep ik door, want de mannen hadden een plastic zak uit de zak van hun trainingspak getrokken en gingen op weg naar een moment waarvan ik nooit getuige wil zijn, zeker niet in de vroege ochtend.
Weer thuis hoorde ik op de radio een reclameboodschap waarin het ook ging over het eilandgevoel: Curacao werd als vakantiebestemming aanbevolen. En pas gisterochtend drong de volheid van het eilandgevoel helemaal tot me door, want was stiller dan anders op straat. Ik had er niet bij stilgestaan, maar de krant was als altijd weer verhelderend: heel veel Nederlanders waren met meivakantie. Die begint officieel pas de 30ste, maar bijna iedereen plakt er een week aan vast, want een meivakantie van één week is helemaal niks. Onder meer Curacao is populair. Eilandgevoel.
Ik lees dat de meivakantie als een inleiding wordt beschouwd op de zomervakantie. Misschien zie ik het allemaal een beetje benauwd, maar ik heb de indruk dat de voorjaarsvakantie (`naar de sneeuw’) net voorbij is. Nogal wat Nederlanders zijn ontevreden wanneer ze niet in een ver recreatieoord zijn, maar gewoon in Nederland. Zegt veel over veel.