Stilte

Toen het zaterdagavond tegen half tien stil begon te worden op straat, keek ik nog even naar buiten. Stilte op straat vind ik aantrekkelijk. Er passeerden een man en een vrouw, duidelijk een echtpaar – ik moet ooit nog eens helder omschrijven waaraan dat precies te zien is. Hij was geheel in het oranje, met een hoofddeksel dat leek op de kop van de leeuw. Ook zijn gezicht was oranje geverfd. Hij zag er gespannen uit. Dat veroorzaakte ook iets droevigs in zijn uitstraling, vooral omdat hij moeizaam met die spanning omging. Zijn vrouw begeleidde hem. Het was volstrekt duidelijk dat ze niets met oranje, misschien ook wel niets met voetbal had. Ze had een wat pinnig mantelpakje aan en keek streng, maar ook tolerant voor zich uit. Ze spraken niet met elkaar. Misschien viel er ook niets te zeggen en dat hoeft ook niet altijd. Tegen enen moest ik nog even aan de man en de vrouw denken en vroeg me af hoe ze nu over straat zouden lopen. Die gedachten duurden niet lang, want ik had mijn handen vol aan mijn eigen ontlading. Daar werd ik gisterochtend om half zes doodmoe van wakker. En ook vol vreugde natuurlijk. Weer keek ik naar buiten, want het was weer stil op straat, een andere stilte dan de avond ervoor tegen half tien. Ik zag een lang, dun meisje in een korte oranje jurk. Ze liep langzaam, met tegenzin, leek het. In haar rechterhand hield ze een oranje vlaggetje vast. Ze maakte een teleurgestelde indruk, wat waarschijnlijk kwam door wat er na de wedstrijd gebeurde. De orde van de dag is altijd ingewikkeld.