Stuk

Een organisatie die me uit het hart gegrepen is! Gisteren las ik erover in deze krant: het Ministerie van In Onbruik Geraakte Zaken. Het moet een museum worden, maar is het nu nog niet. Het is een depot vol dingen die ooit nieuw en nuttig waren, maar verdwenen zijn onder het zand van de tijd. Voorbeelden die genoemd worden zijn onder meer de lettertang en de peterseliesnijder.
Graag haal ik me dat soort voorwerpen voor de geest. Ik zie mijn moeder ergens in de jaren zestig thuiskomen met een voorziening waarmee ze de ramen tegelijk van binnen en van buiten kon schoonmaken, twee sponzen die door middel van magneten contact met elkaar maakten. Wat je aan de binnenkant van het raam deed, voltrok zich ook aan de buitenkant. Ze had deze vondst op markt gekocht: “Die man zei dat het de uitvinding van de eeuw was.” Ze ging er meteen mee aan de slag, maar de spons die de buitenkant van het raam moest doen, gaf om de haverklap de geest. Toen ze voor de vierde keer naar de stoep was gerend (“Wat doe ik toch fout?”), legde ze de sponzen op een plank in de kelder, niet eens teleurgesteld, maar bedremmeld omdat ze vermoedde dat ze niet juist met de uitvinding was omgegaan.
In mijn lagere schooltijd ruilde ik eens vijftig voetbalplaatjes tegen een vierkleurenbalpen, een zwaar, zilverkleurig schrijfinstrument `uit Amerika’. Door middel van het naar beneden schuiven van flinterdunne dingetjes kon je de gewenste kleur paraat brengen. De pen heeft één namiddag gefunctioneerd en na een tijdje stuk in de tekendoos te hebben gelegen was hij ineens verdwenen.
Met enig ontzag herinner ik me de yoghurtschraper.
Zo is er heel veel. Door aan die zaken te denken, kun je ook je leven in kaart brengen.