Superieur

Een boulevard aan een baai in het zuiden van Denemarken, Ik zeg nu wel baai, maar misschien is het een fjord. Dat soort informatie heb ik slecht opgeslagen. Het is er in ieder geval stil, de lucht is stemmig grijs en het water kabbelt rustgevend. Af en toe passeert er een introverte wandelaar op sandalen. In de verte een kleine haven. Perfecte omstandigheden om gedachten te ordenen. Thuis kan dat natuurlijk ook, maar daar orden je anders. Nu heb je er een uitzicht bij.
Dan wordt het kabbelende water zacht verstoord. Ik zie een zwemmer, een vrouw, ze zwemt kordaat in een kalm ritme. Ze is de enige in het water. Volgens mij gaat ze van de ene kant van de baai of fjord naar de andere, een afstand die niet mis is. Misschien zou ik zoiets ook eens moeten doen in plaats van hier melancholiek te zitten mijmeren. Die gedachte houdt niet lang stand, in mijn hoofd overbrug ik ook afstanden die niet mis zijn. 
Plotseling dringt er vaag gespartel tot me door, ik zoek meteen de zwemmende vrouw, ze zal toch niet in moeilijkheden zijn? Nee, is ze niet, ze maakt triomfantelijk rechtsomkeert en is op weg naar haar uitgangspunt.
Maar stel dat ze wel in moeilijkheden was! Had ik moeten optreden! Ooit kreeg ik in het Sportfondsenbad te Nijmegen instructies hoe ik reddend moest zwemmen, maar dat was in 1962. Het fijne ervan staat me niet meer bij. Heb het daarna nooit hoeven doen. Afkloppen, denk ik nu. En ook dat het goed zou zijn als ik op de zwemster let. Moet er niet aan denken dat het ineens té stil is in de baai of fjord en ik zeker weet dat de zwemster de andere kant niet heeft bereikt.
Maar daar gaat ze voort en even later staat ze op uit het water, superieur het grijze licht in.