Systematisch

Als de postpakketbezorger een pakje wil bezorgen en je bent er niet, zijn er twee mogelijkheden: hij geeft het pakje bij de buren af en met die mogelijkheid ben ik vertrouwd. De band met de mensen met wie je een straat deelt, wordt er sterker door.
Andere mogelijkheid is dat je een bericht per mail krijgt. Dat overkwam me gisteren voor het eerst. Er staat: “Uw pakket ligt klaar op een PostNL punt bij u in de buurt. Bekijk uw track en trace informatie.” Op die laatste woorden moet je de dan met de muis klikken. Mijn computer weigert echter die informatie te openen, omdat dat die de apparatuur kan beschadigen. Ik weet wat track en trace is.
Als je een pakje ter bezorging aanbiedt, moet je de vraag beantwoorden of je het gewoon wilt versturen of met track en trace. Dat laatste is, meen ik, een beetje duurder. Ik heb eens gevraagd wat het betekent. Nou, dat de degene voor het pakje bestemd is, kan volgen hoe het met pakje gaat, waar het is en zo. Voor mij hoeft dat niet. Van een pakje wil ik alleen dat ik het in ontvangst kan nemen. Langs welke route het me bereikt, houdt me niet bezig.
Het PostNL punt bij mij in de buurt is een tabaks- en tijdschriftenwinkel die onlangs is overgenomen door een man uit een ver Oost-Europees land, zo’n land vol harde melancholie. Een bevlogen man die tegen alle klippen op goedlachs is, maar er is een fikse taalbarrière. Daarbij gaat hij niet systematisch om met de pakjes die in zijn winkel opgehaald moeten worden. Soms is hij zelf niet meer te zien en is er alleen zijn stem. Nu ook. Ik roep tegen de stem dat er een pakje moet zijn, maar dat ik de track en trace informatie niet kan lezen.
“Jij PostNL bellen! PostNL bellen! Jij! Met telefoon!”