Tak

Vaak is een schadevergoeding natuurlijk terecht, maar ik vind het soms ook gezeur. Laatst las ik over mensen die in Zwolle of Zutphen (was een stad of dorp met een Z, maar niet Zaandam of Zierikzee) die een tak op hun hoofd hadden gekregen. Ze eisten van de gemeente schadevergoeding, omdat de gemeente wist dat die tak los zat. Misschien is die eis terecht, juridisch gezien, maar toch denk ik: zeurpieten, had dan beter opgelet, zo’n tak komt heus niet muisstil naar beneden zeilen, jullie liepen vast weer dom te telefoneren zodat jullie geen idee hadden wat er om jullie heen gebeurde. Ik weet heus wel dat ik dat allemaal niet mag denken, maar ik heb een hekel aan die klaagcultuur. Vorige week hadden klanten van Ziggo last van een storing. Dus twee dagen nauwelijks internet. Ik had er ook last van, want hier aan zee moet ik het met Ziggo doen, thuis met een ander bedrijf dat ook last van storingen kan hebben, want zo gaat het met storingen: ze kunnen overal optreden. Ziggo vindt het niet nodig hun miljoenen klanten een financiële vergoeding te geven. Als ik Ziggo was, zou ik het ook `niet nodig’ vinden. Ik vind het een autoritair standpunt met een kloeke schoonheid: niet nodig.  Natuurlijk zullen er bedrijven zijn die er schade van hebben ondervonden, maar als de telefoniste ineens buikgriep krijgt, kan dat ook aan de hand zijn. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Vlak voordat de storing uitbrak, had ik een paar mailtjes gekregen waarop ik plotseling niet kon reageren. Even, minuutje, was ik geïrriteerd (`Wat krijgen we nou?’), maar toen vond ik het wel lekker, niet te hoeven reageren. Ik merkte dat het weldadig was dat ik een tijdje kon nadenken over mijn reacties. Die wonnen aan kwaliteit. Ik kon natuurlijk gaan bellen naar de mensen die op mijn reacties wachtten. Maar stel dat dat niet mogelijk was vanwege een nationale telefoonstoring? Vond ik ineens fantastisch!